Tag: tangoevent

Czekałam na tę imprezę z kilku powodów. Jeden z nich to taki, że lubię Bałtyk i spacery plażą, a nie byłam nad naszym morzem ponad dwadzieścia lat… W międzyczasie na wybrzeżu odbyły się dwie imprezy, na których miałam ochotę być, ale jedna nie pasowała mi ze względu na termin, a bytność na drugiej uniemożliwiło przeziębienie R.

Tym razem nic nam planów nie pokrzyżowało i pojechaliśmy.

Organizatorzy

Foto: Gdynia Tango Festival, impreza, na którą jeszcze nie dotarliśmy

Cieszyłam się na ten wyjazd także ze względu na nich: Beatę i Marcina Darkowiczów. Wcześniej nie mieliśmy okazji bliżej się poznać, a chciałam. Zwrócili moją uwagę już jakiś czas temu, kiedy okazało się, że nie są zwykłymi tancerzami bywającymi na maratonach czy festiwalach, lecz angażują się w rozwijanie naszego środowiska. A nie jest to wcale takie oczywiste, że ten, kto ma szkołę tańca czy nawet szkołę tanga, dba o rozwój (własny też). Niektórzy zachowują się, jakby byli organizatorami za karę… W tym przypadku tak nie jest, a prawda pokrywa się z dobrym wrażeniem! Obydwoje są pełni zapału, dobrej energii i widać, że ich impreza cieszy nie tylko gości, ale także ich samych (a z tym znowu: u różnych organizatorów różnie bywa, oj, różnie…). Atmosfera była świetna i na moje oko uczestnicy podzielali moją opinię.
Wspomnę też Alka, syna Beaty i Marcina: był bardzo dzielny na swoim posterunku, dbał o porządek i zaopatrzenie bufetu. Poza tym widać było, że cała trójka jest bardzo blisko ze sobą emocjonalnie. A jak rodzina jest zgrana, to każde dzieło ogarnie. Do tego zaangażowanie wolontariuszy, pyszne świeżo pieczone ciasta, trunki wszelakiego rodzaju pochłonięte w ilości ponad 80 butelek… Nie mam wątpliwości, że te cztery dni wymagały dużo nakładów i wysiłku, ale efekt naprawdę był imponujący. 

Foto: zrobione w niedzielę po południu, czyli pod koniec imprezy, a i tak jeszcze były
zarówno przekąski, jak i trunki… 

Weekend

Rozpoczął się już w czwartek. My planowaliśmy pojechać w piątek i zostać do niedzieli. To znaczy: ja tak planowałam, a przynajmniej tak mi się wydawało.

I teraz przygotuj się na fragment story telling baj mła., czyli mój standardzik: wykręcenie zamieszania, tu nawet jeszcze przed imprezą…

Sopot już na nas czekał…

Chciałam, żeby nocleg był jak najbliżej imprezy. Lubię spacerować, zwiedzać itepe, jednak na tango i z tanga lubię mieć trzy kroki. Góra pięć. Taki też obiekt znaleźliśmy jeszcze w lutym. R. zapłacił za trzy noce. W międzyczasie dostałam mejla o anulowaniu naszej rezerwacji, ale kasy nie zwrócili, więc po lekkich zawirowaniach przyszło ponowne potwierdzenie. I to mnie skołowało, a nadszedł czas kupowania biletów na pociąg. I kupiłam. R. przyleciał jak należało. Gdy byliśmy w drodze z lotniska, a była to środa, czyli dwa dni przed planowanym przeze mnie wyjazdem, zadzwoniła pani z zarezerwowanego apartamentu, że po wcześniejszym zamieszaniu z anulowaniem naszej rezerwacji, jakoś się rozmnożyły i tym razem widnieją rezerwacje dwie, więc czy skoro przyjeżdżamy w czwartek, to czy jedną może zwolnić… W czwartek?! Czyli następnego dnia. Ale ja bilety kupiłam na piątek! I na powrót w niedzielę! A zapłacone są trzy noce, jeszcze w lutym, księgowość zamknęła miesiąc i korekta wymagałaby nadzwyczajnego wysiłku pani księgowej, a sympatyczna pani z apartamentu bała się nieprzyjemności… Zdecydowaliśmy, że co prawda w czwartek nie zdążymy przyjechać, ale zmodyfikujemy rezerwację i zostaniemy na spokojnie do poniedziałku. I tak szczęśliwie mieliśmy ogromny pokój z wielką łazienką, ale gdybym nie znalazła mejla, że rezerwacja odwołana, to moglibyśmy spać nie wiem, gdzie. Co prawda Marcin zadeklarował kanapę, ale na szczęście nie musieliśmy skorzystać.

Ten pokój był w budynku obok i miał jak nic ze 30 metrów kwadratowych.

Prognoza pogody zapowiadała na sobotę deszcz. Przy okazji wpisu o Zakopanem wspominałam, że mam swoje konszachty z wiatrem, który steruje pogodą, więc załatwiłam, że przelotnie padało tylko w piątek, a sobota i niedziela były słoneczne. Dość chłodne, ale suche. W piątek zaliczyliśmy okolice sopockiego mola, w sobotę i niedzielę przeszliśmy się plażą i to nawet bez butów.

Ja nie byłam tak odważna… Chociaż byli też tacy, co nie poprzestali na moczeniu nóg.

Event

W piątek i sobotę były popołudniówki od 14.00 do 18.00 (w sobotę: na biało!), a później milongi wieczorno-nocne, od 20.00 do 4.00. Kończyliśmy trochę wcześniej, bo intensywne tangolonko odchodziło już od popołudnia. Wytańczyliśmy się, że hej. W obcasach byłam tylko w piątek, później już tylko płaskie butki.

W niedzielę natomiast poleciało już ciurkiem: od 14.00 do 18.00 milonga zamykająca Sopot Tango Weekend, o 18.00 rozpoczęło się after party, a o 22.00 stery przejęła Beba i zagrała tandy tradycyjne + alternatywne – bardzo taneczne! Aż chciało się zostać na parkiecie, co też było czynione.

Igor, niegdyś najbardziej radykalny tangowy talib, pląsał do alternatywy,
aż furczało!
Foto: Peter Stefanics.

Wspomnę o drobiazgu, ale dość istotnym estetycznie: otóż bardzo mi się podobały weekendowe bransoletki. Różnorodność wzorów powodowała, że niełatwo było się zdecydować: serduszko? koniczynka?

Ja ostatecznie wybrałam motylka, a R. żywe serce 🙂

Ludzie

Fajnie jest spotkać tych, których się lubi, a na co dzień nie ma okazji (od święta też rzadko). Igor Chmielnik, tangowy dinozaur, który zaczął prawie w przedszkolu, po ośmiu latach przerwy wrócił na tangowe salony. Koledzy i koleżanki z Gdańska i Olsztyna – miło było się uściskać i zatańczyć. Imprezę odwiedził także Julio Saavedra z partnerką, którego warszawiacy znają z lekcji i pokazów.

Na imprezie była liczna reprezentacja miejscowej społeczności.
Foto: Peter Stefanics.

Pogaduchy, żarty, ploteczki… Tych ostatnich było najmniej, za to wesołość nas nie opuszczała. Większość dopytywała się, kiedy następny sopocki weekend? Odpowiedź nie bardzo była satysfakcjonująca, na szczęście jednak obiecująca (szczegóły pod koniec tej relacji).

Para nauczycieli z Belfastu, Paula i Peter.
Foto: Peter Stefanics. 

Jak dla mnie ilość osób była optymalna (limit 100 osób). Niektórzy mówili, że jeszcze z dziesięć par by się zmieściło, bo nie wszyscy przychodzą w jednym czasie i nie wszyscy w tym samym czasie tańczą, wiadomix. Dla mnie było super, bo nie było ciasnoty, a i nogą można było sobie machnąć. Jedno, co czasem doskwierało, to ładowanie się na parkiet bez uważności na tańczące pary i wolne elektrony tańczące w rozgwiazdę, ale nie działo się to na szczęście aż tak często (w tym był warszawiak z dużym stażem. Nieładnie! I nie mówię tu o tańczeniu na środku sali, bo to jest jak najbardziej ok. Mówię o lataniu w poprzek).

Złoty człowiek – jedyny uprawniony do lewitowania w poprzek parkietu.
Foto: Krzysztof Rficz.

Miejsce

Boso Dance Studio Beaty i Marcina usytuowane jest 10 minut spacerkiem od dworca kolejowego, 12 minut od plaży, 25 minut od mola (tak, wyraz molo się odmienia i cóż poradzić, że kojarzy się z owadem). My mieliśmy nocleg w budynku obok i – jak to stwierdził Marcin – jeśli muzyka by nam się nie podobała, to mogliśmy z okna rzucać w DJ-a pomidorami hehe… Na szczęście nie było takiej potrzeby.

Fragment białej popołudniówki, a za oknem widać budynek z naszym apartamentem.

Gusta muzyczne są różne, ale generalnie uważam, że muzyka była dobra, a każdy DJ dokonał takiego wyboru, że można było potańczyć. Podłoga była rewelacyjna, do tego klimatyczne oświetlenie, dobre nagłośnienie, strefa chill, bogaty bufet w przekąski, owoce, ciasta i trunki – nic dziwnego, że padło wiele deklaracji ponownego przyjazdu. 

Gosia w niedzielę oznajmiła Marcinowi, że co prawda rejestracji jeszcze nie ma, ale ona już się wpisuje na listę rezerwową…

Podsumowując

Bardzo, bardzo udana impreza towarzysko-tangowa! R. mówi, że jedna z najlepszych, na jakich był. Ja też mogę to samo powiedzieć. Wiadomo, że impreza jest dla każdego na tyle udana, na ile się dobrze bawił. Myślę, że świetnie bawili się wszyscy. Beba i Marcin zadbali o idealny balans z przewagą – uwaga – liderów! Tak, dobrze czytasz. Efekt: panowie nie czuli się osaczani i nagabywani, więc nastroje mieli dobre, co przekładało się na tańczenie. Kameralne imprezy mają tę przewagę nad dużymi, że chcący nawiązać nowe znajomości nie mają z tym problemu, a miradę i cabeceo można trzasnąć z drugiego końca sali.

Foto: Irina Yastrebkova

To, co ważne: generalnie nie było wyalienowanych towarzystw wzajemnej adoracji, tańczących tylko ze sobą. Impreza była prawdziwie socjalna. Jasne, że nie zawsze i nie wszystkim udawało się zatańczyć z tym, z kim chciał, ale tutaj nie było czegoś takiego, że „z tej strony my, a z tamtej oni”.

Jacy gospodarze, taka energia eventu

Dlatego zachęcam: wypatruj kolejnego sopockiego weekendu! Drogie panie, aby ten idealny balans był możliwy, rozmawiajcie z kolegami, z którymi lubicie tańczyć, żeby rezerwowali czas (kiedy – zaraz napiszę). Samej na kameralną imprezę trudno się dostać. Co prawda nie jest to całkiem niemożliwe, bo bywa, że panowie zgłaszają się sami, jednak zawsze większą pewność ma się wtedy, kiedy ma się z kim.

Foto: Peter Stefanics

Co do gospodarzy – naprawdę super jest, kiedy widać, że także mają radochę ze wspólnej zabawy. Że dbają o atmosferę i komfort uczestników z prawdziwym zaangażowaniem. Tych, którzy byli, zachęcam do zostawienia komentarza, zawsze to większa zachęta na przyszłość dla innych.

Foto: Peter Stefanics

Zapowiedzi

Słuchajcie! Zacznę od tego, że Marcin Darkowicz, zapalony żeglarz, organizuje tangowy rejs po przepięknej greckiej Zatoce Sarońskiej. Nie musisz być żeglarzem, nie będzie kołysało, za to będą zachody słońca, zakamarki małych plaż, zwiedzanie urokliwych miejsc, greckie tawerny i tango… Na początku fajne warsztaty z super parą (Virginia Vasconi & David Alejandro Palo), a potem lajcikowo, bez napinki, bez pośpiechu, w komfortowych warunkach wynajętych jachtów – sternicy zapewnieni!

Foto: poglądowe (Pixabay).

Link do wydarzenia znajdziesz TU. Mam taki pomysł, żeby systematycznie pojawiały się informacje z ciekawostkami i atrakcjami, których będzie można doświadczyć. Nie mam wątpliwości, że to będzie bardzo udany rejs, więc rezerwuj czas na urlop: 10 – 18 października tego roku. Zbiera się całkiem fajna ekipa! Już jest ok. 20 osób. A niedługo po powrocie, czyli 24 – 26 października, kolejny Sopot Tango Weekend, na którym będzie gościła para z rejsu.

Maraton na zamku w Książu

Foto: zasoby Internetu (nie znalazłam autora, ale po mojej wizycie będę miała swoje zdjęcia).

Zanim nastanie październik, zachęcam, żeby zarejestrować się na maraton w Książu (link znajdziesz TU), który odbędzie się już w najbliższy weekend, czyli 16 – 18 maja (z pre party w czwartek we Wrocławiu) . Zmiany tak szybko zachodzą, życie jest tak dynamiczne, że nie wiadomo, co to będzie za rok, czy ten maraton się odbędzie, czy np. zamek nie zamorduje imprezy cenami… Dlatego co masz zrobić za rok, zrób teraz! Cena za full pass jest sprzed trzech lat.

Dodatkowa atrakcja – nocne zwiedzanie zamku!

Nie jest wliczone w cenę maratonu i jest to atrakcja specjalna. Fragment opisu brzmi tak: „ Czy słyszycie wycie w oddali?  Właśnie w okolicach weekendu nastanie jedna z najbardziej wyjątkowych nocy tego miesiąca – pełnia księżyca!  To czas paranormalnych wydarzeń, duchów i ciemności.(…) Dla kogo? Dla odważnych dorosłych, którzy nie boją się ciemności, schodów, tajemniczych zakamarków, ani krzyku dobiegającego z ciemności.(…)  Jak długo? ok. 90 minut.

Co zobaczycie? głównie nieudostępniane dziennie, mroczne pomieszczenia, gdzie cisza jest złotem, a tajemnica sercem przygody. Otwórzcie drzwi do nieznanego! Atrakcje? Nieustraszony przewodnik, paranormalne spotkania, przerażające historie (czasem histerie), magiczne obrzędy, dużo emocji (trochę trwogi, trochę przerażenia, jeżeli szybko biegacie to i śmiechu), trochę zjaw, a dalej… nie powiemy!”. Czyż to nie jest fascynujące? Dla mnie absolutnie tak!
Cały opis zwiedzania i link do zakupu biletów znajdziesz TU.

Zamek Książ nocą.
Foto: Mateusz Macuda Fotografia

Zamek Książ to jedna z najpiękniejszych europejskich budowli. Obejrzyj to krótkie video – miejsce jest niesamowite! Można oczywiście pojechać bez tanga, ale przecież zdecydowanie lepiej jechać z tangiem, i to jakim! Jest okazja, grzech nie skorzystać. To jest większa impreza, z dużym rozmachem, tańczy się na sali balowej, catering tego maratonu jest już legendą – nie czekaj, bo nie ma na co, tylko rejestruj się i przyjedź! Zamkowe ogrody są pięknym tłem do sesji zdjęciowej. Możesz sobie zrobić własnym telefonem, ale będą też tam fotografowie i myślę, że będzie można umówić się na prywatną sesję. Z noclegami też nie ma problemu. Są różne hotele, można też znaleźć apartament w Wałbrzychu (sporo tańszy, a organizator poinformował mnie, że dojazd do zamku Uberem to koszt kilkunastu złotych).

 La Juan D’Arienzo Orchestra

Foto: webside zespołu.

Jeżeli z jakichś powodów nie możesz jechać do Książa, wybierz się w piątek 16.05. na milongę z La Juan D’Arienzo Orquestra, która zagra koncert w Warszawie. Przyjedzie dziesięciu muzyków, w tym czterech (!) bandoneonistów. Słyszałam ich na Majorce, w Istambule i w Buenos Aires, a Ty, w tej chwili, możesz posłuchać ich TU. TO JEST CZAD! I tańczy się do nich bosko. Salon Tanga we współpracy z Milongą Warszawską zaprasza na ul. Poligonową 32 w godz. od 21.00 do 3.00., wstęp 170 zł (DJ: Ezequiel Mendoza).
***********************************************************************************************

Czyż życie nie jest piękne? Tyle możliwości… Żyjemy dla rozwijania się poprzez doświadczanie. Zatem doświadczajmy pełną piersią i wszystkimi zmysłami!

Jeżeli lubisz mnie czytać, w ramach wymiany energii możesz postawić mi wirtualna kawę, za którą dziękuję, bo mogę opłacić domenę serwer tego bloga.
Do następnego razu!
Ania

– Nigdy nie byłam na tangu w Amsterdamie, a i nietangowo tylko raz, dawno temu, przejazdem.
– Jedziemy?
– No pewnie!
Przeglądam program, a tam…
– Czytałeś, na co nas zapisałeś?
– Nie.

Amsterdam… Miasto sex, drugs and rock&roll…

Tango
Na jednej sali alternatywne, na głównej tradycja. Były też propozycje warsztatów z różnymi parami, ale to nas nie interesowało. Nie lubię łączyć nauki z dużym eventem, na którym się intensywnie tańczy. Kiedy się uczyć, to uczyć, a kiedy tańczyć, to tańczyć. W tym obydwoje byliśmy zgodni.

Pojechaliśmy na „World Tango Congress”
Biorąc pod uwagę znaczenie słowa „kongres” (zjazd krajowy lub międzynarodowy przedstawicieli nauki, polityki itp.; organizacja polityczna lub społeczna; najwyższy organ kolegialny w niektórych organizacjach politycznych lub społecznych; parlament Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i niektórych państw Ameryki Łacińskiej; doroczny zjazd Świadków Jehowy), nie zdziwiłam się, że koleżanka filolożka postawiła oczy w słupek. Program kongresu zakładał atrakcje dodatkowe, które odkryłam, wczytując się w program.

Otóż imprezę miał rozpocząć czwartkowy tangowy… speed daiting.
Formuła klasyczna: panie siedzą przy stolikach, panowie dosiadają się i mają 3 minuty na pogawędkę. A potem zmiana, panie zostają, panowie idą do następnego stolika.

Kolejną atrakcją był „Flirting night”, zaplanowany na sobotnią noc (w innej sali, nie kolidując z tańczącymi tradycyjnie i alternatywnie). Reguły takie: wybierasz jedną z trzech bransoletek: zielona – single, pomarańczowa – so so/it’s complikated, czerwona – taken (czyli zajęty/a). Ale o atrakcjach dodatkowych za chwilę.

Milongi wieczorne

Czwartkowa odbywała się w mniejszej sali. Ludzie trochę narzekali na upał, ale w końcu lato było, a dla mnie nie ma nic gorszego od wyziębionej klimatyzacją sali. Jak na tę powierzchnię, była optymalna ilość osób. Zatańczyłam kilka sympatycznych tand i dwie z partnerami, którzy na moje szczęście więcej się do mnie nie garnęli (nie dawałam się wyginać i nie dawałam sobą robić szarpanych gancz).

W piątek i sobotę obie sale były wypełnione. Amatorów tradycji było więcej, chociaż my w piątek rozpoczęliśmy walcem w sali alternatywnej i był to jedyny utwór, który tam zatańczyliśmy. Ludzi było dużo, na szczęście nie mieliśmy problemu z namierzeniem wolnych krzeseł. Ja lubię mieć swoje miejsce, na którym zostawiam torebkę czy szal. Nie ma problemu, jeśli ktoś chce przysiąść na chwilę i tak też się działo. Miałam nadzieję, że podczas ostatniej godziny zostaną lepsi tancerze. Niestety parkiet pustoszał wcześniej, także z nich.

Milongi popołudniowe

Były dwie: w sobotę i niedzielę. Obie, z powodu trwających wcześniej zajęć, rozpoczęły się z półgodzinnym opóźnieniem. To niestety jest słabe u organizatorów: nie biorą pod uwagę, że w niedzielę dużo ludzi jednak wyjeżdża i fajnie by było, gdyby mogli potańczyć od południa do wczesnego wieczora. I NIE na jakichś flashmobach, tylko normalnie, wygodnie, bez udziwnień, których ja nie lubię. Jestem nudna i lubię tradycję w sali z parkietem, o! Tu w niedzielę zaczęło się o 15.30., a o 16.30. musieliśmy wychodzić.
Lubię milongi dzienne w naturalnym świetle i tak też było tutaj.

Balans

Ponieważ nie było jako takiej rejestracji, tylko kupowało się bilety, spodziewałam się proporcji 7: 1 (zgadnij, na czyją niekorzyść heh). Aż tak na szczęście nie było, chociaż kobiet było więcej. Śmiałam się, że ponieważ panie w tangu bywają bardzo ekspansywne, na flirtingu tabuny chętnych kobiet będą wyrywać sobie biednych, niekoniecznie chętnych mężczyzn…

Obiekt i muzyka

Event odbywał się w szkole tańca, więc podłoga była ok. Niestety toalety nie były dostosowane do dużej ilości uczestników. W damskiej i tak było lepiej (trzy stanowiska, dwie umywalki). Męska miała dwie kabiny i umywalkę w korytarzu czy czymś takim…A wiadomo, że niektórzy mężczyźni poważne sprawy lubią załatwiać niezależnie od czasu i miejsca, także pomiędzy tandami, więc komfort słaby.

Muzycznie było różnie, ale gusta też są różne. Parkiet podczas każdej tandy był pełen. Dla mnie nie było żadnej tandy, która ścisnęłaby moje serce wzruszem lub nostalgią. Jedna, która mi się bardzo podobała, nie przypadła do gustu mojemu partnerowi, więc tangazmu nie było.

I tu dygresja – jakże ważna!

Po tym doświadczeniu olśniło mnie, dlaczego kobiecy desant na liderów nie ma sensu! Więcej napiszę przy innej okazji, jednak tu muszę o tym wspomnieć. Otóż jeśli partner jest na pewnym poziomie i partnerka też oraz NIE jest im wszystko jedno, z kim i do czego tańczą, to jeśli Tobie, osobo podążająca, podoba się muzyka, ale nie trafisz w gust lidera, obydwoje będziecie mieć kiepską tandę. Okazuje się, że można się ze sobą całkiem dobrze znać, także tangowo, a jednak mimo wielu ulubionych wspólnych utworów mieć takie, w których gustem jedno z drugim się rozjeżdża.

Poziom

Jeśli chodzi o poziom taneczny, to naliczyłam sześciu tangueros, z którymi bym chciała, niestety byli poza moim towarzysko-tangowym zasięgiem (trzech okazało się nauczycielami). Miałam przyjemne tandy, ale nic spektakularnego się nie wydarzyło. Ważne! Dje, którzy w danej chwili nie grali, bawili się, tańcząc z różnymi paniami. Ze mną też i te tandy były dobre.
Najbardziej zaskoczył mnie Norweg, który powiedział, że tańczy od trzech lat. I robił to bardzo miło. Po prostu pewnie tańczył to, co miał już wdrukowane w ciało, nie cudaczył i nie silił się na pierdylion figur. I był jednym z młodszych tancerzy. Ogólny poziom wiekowy był bardziej zaawansowany niż taneczny. Uczestnicy nie trzymali rondy.
Wiadomo, że o tym, czy uważa się imprezę za udaną, świadczy subiektywne poczucie dobrej zabawy. Każdy event współtworzą także uczestnicy. Dla mnie to, co działo się poza tangiem, było zdecydowanie atrakcyjniejsze. Tango było na drugim planie, co zdarzyło się po raz pierwszy w czasie tangowego wyjazdu. 

Pokazy

Były właściwie trzy. Jeden odbył się w sali alternatywnej. Zajrzeliśmy na chwilę, i widząc szarpaninę, wycofaliśmy się z bólem w duszy i ciele. Na sali głównej wystąpiła para, która pokazała tangowy free style (Carolina Giannini i Mauro Caiazza z Argentyny). Wiele elementów było całkiem niezłych. A druga para…

Agostina Tarchini i Sebastian Jimenez. Szczerze mówiąc, nie przykładałam wagi do nazwisk, nie wiedziałam, kto wystąpi. A tu niespodzianka… Ona mnie zahipnotyzowała, od pierwszej do ostatniej sekundy skupiła całkowicie moją uwagę. Rozmawiałam z R., że właściwie nie wiem, jak tańczył jej partner, bo patrzyłam tylko na nią. R. powiedział, że dobry jest, bo tylko doświadczony tancerz jest w stanie udźwignąć energię i kunszt takiej tancerki. I że wyglądali jak kobieta z mężczyzną, a nie syn z matką (nie chodzi o wiek, tylko o energię, która w różnych parach bywa rozbieżna). W Warszawie dopiero dowiedziałam się, że Sebastian tańczył z Marią Ines Bogado (no tak!) i że niektórzy uważają go za jednego z TOP10.
Jak dla mnie, Agostina jest zjawiskowa, energetyczna, magnetyczna. W 2017 roku zwyciężyła w mundialu w kategorii escenario (z innym partnerem. Obejrzałam. Pokaz w Amsterdamie o niebo lepszy, czyli rozwinęła się, nie spoczęła na laurach). Kiedy tańczyli na milondze, zwróciłam uwagę, że są świetni.

Foto: ze strony Agostiny.

I tu taka moja refleksja: jeśli para mówi, że na pokazie pokazują swój taniec, jaki tańczą na milongach, to ja sobie myślę: po co płacić za milongę z pokazem, kiedy można za darmo obejrzeć to samo… Zarówno Agostina z Sebastianem, jak i ich poprzednicy, na milondze tańczyli jak na milondze, a na pokazie zrobili show.

Agostinę widziałam gdzieś tam na YouTube, ale dopiero oglądanie pokazu na żywo daje odczucia: energii, spójności, gracji i klasy. Zdecydowanie wskoczyła na podium moich ulubionych tancerek.

Atrakcje dodatkowe: co z tym datingiem i flirtingiem?

Jak napisali organizatorzy: speed dating jest okazją do poznania kogoś, z kim można umawiać się na milongi, pójść na warsztaty, spędzić cały weekend, a może coś więcej…
Jedna z Czytelniczek powiedziała, że absolutnie mamy iść i że czeka na relację z obu stron: damskiej i męskiej. Nie ma, że się nie chce! Misja zobowiązuje!
Kiedy okazało się, że to dodatkowo kosztuje 20 euro od osoby, a Czytelniczka nie wyraziła chęci zainwestowania w zaspokojenie swojej ciekawości, postanowiłam odpuścić, bo za cztery dychy euraczy mieliśmy wstęp do obiektu, który chcieliśmy odwiedzić.

Speed dating

Był przewidziany na czwartek i piątek po południu w mniejszej sali. Nie wiem, jak w czwartek, ale w piątek podczas popołudniówki nie zauważyłam jakiegoś specjalnego ruchu. Inna sprawa, że skoro nie brałam udziału, nie zwróciłam uwagi, czy coś się dzieje. Zatem: nie wiem, czy byli chętni.

Flirting ekscytował mnie ze dwa miesiące 

To było absolutnie jasne, że flirting must have. Tylko jaką bransoletkę wybrać? Czerwona: taken. Odpada, bo jakżeś zajęta/y, a idziesz, to albo a) ściemniasz, b) szukasz kogoś do zbiorowej uciechy, c) poszłaś/edłeś kogoś pilnować, żeby potem rozliczyć hihi. Ja nie lubię tłoku, cudzy mężczyźni mnie nie interesują, a skoro chcę iść flirtować, to przecież nie jako zajęta.
Pomarańczowa wydała mi się najbezpieczniejsza, bo to taki sygnał: może bym chciała, ale nie szarżuj, nie jestem taka szybka. Z drugiej strony: it’s complikated to jasny sygnał, że cosik z tobą nie tak i chyba uprawiasz jakąś emocjonalną patologię (może sam/a ze sobą), skoro nie wiesz, co się u ciebie w życiu dzieje, kochasz czy nie, jesteś z kimś czy nie, chcesz być czy nie… Albo chcesz wkurzyć partnerkę/ra i zagrać w grę: zobaczymy, kto jest bardziej zazdrosny. Patologii nie uprawiam, w gierki nie gram (mówiłam, że jestem nudna), więc nie chciałam takiego sygnału wysyłać.
Zielona: single. To jednoznaczny sygnał. Może za jednoznaczny? Może jest przyjęte, że skoro jestem single i idę na flirting, to można ze mną tak bardziej bezpośrednio? Organizator zaznaczył, że podczas flirting night zasady nie obowiązują… Ale żeby być uważnym, bo nie każdy jest gotowy na romans, tylko po prostu może lubić taką atmosferę. Jednak jeśli ktoś zakłada zieloną bransoletkę, to raczej daje jasny sygnał: „Chodź do mnie!”. Powinna być jeszcze opcja bransoletki: „Jestem tu z ciekawości”, ale nie było. No i co tu robić? Którą wybrać?

Organizatorzy sami rozwiązali mój dylemat

W informacji podali, że flirting jest wliczony w cenę, a tu na wejściu niespodzianka: płatne 10 euro. O nie! Są pewne zasady, których nie zmienia się w trakcie.

Przechodząc obok sali, w której miało się flirtować, zarejestrowałam, że jest… pusta. Dziewczyny doniosły, że jakieś dwie pary tam się kręciły. Dwie pary! I tak dobrze, że chociaż balans był zachowany…

Wniosek mam taki: tangueros sami decydują, kiedy flirtowanie ich interesuje. Panie potrafią dawać bardzo jednoznaczne sygnały (przez obserwację wzbogaciłam swój arsenał o kolejny element. Oj, miałabym co stosować, gdybym miała taki zwyczaj heh), panowie zresztą też i do tego osobny płatny pokój nie jest im potrzebny.

A poważnie: uważam, że sam pomysł tangorandek i flirtowania nie jest zły, zwłaszcza jeśli impreza byłaby reklamowana jako kongres dla singli. Wtedy ci, którzy chcieliby znaleźć kogoś z nadzieją na coś więcej, mogliby się rozczarować amatorami jednowyjazdowych przygód, a może wcale nie i byłaby to szansa do odnalezienia się. W Polsce mamy imprezę z kolorami bransoletek i deklaracją gotowości do przeżycia przygody, ale jest trochę tajna, a co tajne, niech poufne pozostanie.

Poza tangiem

Ten czas był piękny. Na pewno zostanie ze mną na zawsze. Amsterdam jest uroczy! Nasz hotel był położony kilkanaście minut spacerem obok parku od miejsca imprezy, przy tramwaju, który wiózł nas tam, gdzie chcieliśmy dotrzeć. Hotel przywitał nas możliwością wcześniejszego zakwaterowania za dodatkową opłatą, z której skorzystaliśmy, bo ja byłam w podróży od świtu, R. od poprzedniego wieczora.

Po ogarnięciu się ruszyliśmy do Rijksmuseum. Z obiektów muzealnych zdecydowaliśmy się właśnie na ten (potem doszły jeszcze dwa, ale o tym dalej), ponieważ chcieliśmy obejrzeć dzieła Rembranta i Vermeera. Zgodnie uznaliśmy, że nie są to nasi ulubieni malarze, znaleźliśmy wiele atrakcyjniejszych dla nas obrazów innych, mniej znanych twórców.

Dodatkowo obejrzeliśmy inne eksponaty, jak meble, domki dla lalek, porcelanę czy kominek.

Nie zdecydowaliśmy się na muzeum Van Gogha, bo kilka wystaw zaliczyłam i oboje uznaliśmy, że autoportret w Rijks nam wystarczy.

Następnie wyruszyliśmy na poszukiwanie statku, który miał nas zabrać w uroczy rejs kanałami. Zdecydowaliśmy się na wersję ekskluzywną: z winem i degustacją serów.

Na wodzie odbywały się imprezki różnego typu 🙂

Głowa mi latała naokoło, bo nabrzeżne kamieniczki oraz cała masa różnego rodzaju statków i łódek robiły wrażenie. Manewrowanie w przepływaniu pod mostami i mostkami to duża sztuka, no ale oni mają w tym wprawę.

Podczas rejsu Rico opowiadał o historii Holendrów. Na przykład że dorobili się na grabieży i jeśli komuś pomachamy, a ten ktoś odmacha, to z pewnością to nie będzie Holender. 

 Jest taki magiczny mostek, że jak się pod nim przepływa, to … Niech to zostanie naszą słodką tajemnicą 🙂 Foto przedstawia inny mostek, bo pod tamtym byłam zajęta i nie zrobiłam zdjęcia.

W piątek wybraliśmy się na wieżę widokową A’DAM Lookout. Popłynęliśmy tam promem. Rejs krótki, ale dla mnie fajny, bo promem nie płynęłam nigdy.

Na taras widokowy zawiozła nas winda z efektami świetlnymi (R. nie lubił, ja tak). Niestety filmik nie oddaje pełnego wrażenia.

A wcześniej, na wejściu, w ramach biletu wstępu zrobili nam zdjęcia na belce.

I teraz najważniejszy dla mnie punkt pobytu w Amsterdamie.

Na wysokości stu metrów, na krawędzi dachu, zamontowano huśtawkę, która wychyla się poza poziom dachu. Nie ma podłogi, nogi dyndają nad wodami rzeki. Niesamowite przeżycie, zwłaszcza kiedy ma się lęk wysokości. Więcej pisałam o tym w mojej grupie poświęconej emocjom i pracy naszych mózgów oraz temu, co z nami te mózgi wyprawiają (Anna Kossak Integracja Wewnętrzna). W skrócie: poczułam, jak nieprawdopodobny lęk mnie paraliżuje i spycha w otchłań, po czym kiedy doszedł do maximum – odpuścił. Zniknął jak wystrzelony z procy, czyli z huśtawki wraz z huśtnięciem nad odchłanią. I nastała błogość. Nie zapomnę tego doświadczenia do końca życia. Może jeszcze tam wrócę…

Dla ludzi o mocnych nerwach: filmik z huśtawki    
Można się posikać, oglądając. Gdyby nagrywali z fonią, byłby niezły ubaw, bo byłam trochę głośna. AAAaaaa!!! 
Taras widokowy zaopatrzony był w restaurację i WC męskie z pisuarami, z których w czasie korzystania podziwiali widok na panoramę Amsterdamu.

R. na moją prośbę udokumentował to zjawisko. 
Myślałam, że panowie sobie stoją, sikają i patrzą, a okazało się, że z restauracji można patrzeć na sikających panów…

Nie będę Was epatować zdjęciem panów strzepujących siusiaki. W zamian publikuję zdjęcie: dosiadłam konia na dachu! A koni żywych się boję, są za duże. Ale! Jak powiedział R.: wtargać konia na dach, żeby zrobić sobie na nim zdjęcie – ktoś miał pomysł 🙂

Odwiedziliśmy Muzeum Diamentów. Nie przygotowywałam się wcześniej do tej wizyty, ale byłam pewna, że zobaczę diamenty. Tymczasem nie czułam tam energii bogactwa i luksusu.

Po wizycie doczytałam, że to były repliki, zarówno najbardziej znanych kamieni, jak i królewskich koron. Ale rakieta tenisowa, katana i czaszka w szklanej sali mnie zachwyciły 🙂

W niedzielne południe, podczas spaceru po dzielnicy czerwonych latarni (większość gablot była pusta, ale były też już pracujące), natknęliśmy się na Muzeum Seksu. Pewnie niejedyne (niedaleko znaleźliśmy Muzeum Pornografii, ale już nie weszliśmy). Niektóre eksponaty rozbawiły mnie prawie do łez 🙂 Kto chce zobaczyć, niech się zgłasza. Kiedy zmontuję materiał, przyślę tajny link 🙂

Podoba mi się ta rzeźba. Kochanie się jest piękne, tylko ludzie nie umieją się kochać i hodują demony.

Odwiedziliśmy kilka knajpek, w tym rewelacyjny Sea Food Bar. Za przyzwoite pieniądze objedliśmy się po kokardy. W ogóle Amsterdam okazał się nie aż tak zabójczo drogi, jak myślałam. Chciałabym tam wrócić. Kto zna fajny maraton lub encuentro, najlepiej wiosenną lub wczesnojesienną porą?

Rowery

Są wszędzie. Poprzypinane, porzucane, stare i nowe. Piętrowy parking przed dworcem centralnym pęka w szwach – ciekawe, jak tu odnaleźć swój… Rowerzyści mają pierwszeństwo i nie lękają się z niego korzystać. Pędzą jak szaleni, ze wszystkich stron i we wszystkie strony 

Filmik jest z pierwszych godzin naszego pobytu. Później okazało się, że jeżdżą o wiele szaleniej.
Trzeba nieźle uważać. Ale żadnej kraksy nie widzieliśmy. Długość ścieżek rowerowych to 35000 km. Ktoś policzył (nie wiem, jak), że rowerów jest 880000 przy liczbie mieszkańców 800000. Mnie urzekły udekorowane rowery stojące w różnych punktach miasta. Ciekawe, ile ich jest?

Lotniska

Polskie, jakie są, każdy wie: czepialskie. Robią cyrk (z kosmetykami i wodą), którego nie rozumiem. Chyba po to, żeby ludzie przepłacali na lotnisku. A może potem dzielą łupy pomiędzy siebie? Pisałam kiedyś o Izraelu: półtoralitrowe butle wody mineralnej nie były problemem. W Amsterdamie też nikt nie grzebał mi w walizce, nie kazał niczego wyjmować. Moja torebka wzbudziła zainteresowanie (miałam w niej m.in. sałatkę z sosem), ale pan zajrzał i oddał.
Okęcie się rozbudowało i też już trochę można po nim pochodzić. Amsterdamski Schiphol to moloch. Przylatywaliśmy o podobnej porze, ale z dwóch różnych krajów. Szukałam tablic z informacją o lądowaniach, lecz nie widziałam (podobno były). Droga do wyjścia była dobrze oznakowana, ale w pewnym momencie wchodziło się do hali pełnej walizek i różnych bagaży, tak jakby ich właściciele ich nie odebrali. Ciekawe zjawisko. Za to w drodze powrotnej nie widzieliśmy oznakowań prowadzących do gate’ów. Na dodatek podali mi złą informację i się okazało, że kiedy po 20 minutowym marszu dotarłam do wyjścia, to nie to wyjście i musiałam maszerować kolejne 20 minut do innego sektora. Z boku stały takie małe śmieszne pojazdki. Chciałam wsiąść i pojechać, ale były na kluczyki, a te pewnie kisiła w kieszeniach obsługa.

Amsterdam to w ogóle miasto zabawnych pojazdków różnej maści. Od samochodzików wyglądających na zabawkowe (car sharing) po śmiesznoty z np. napojami.

To był mój pierwszy zagraniczny tangowy wyjazd od czasów covida

I cieszę się, że poza tangiem miałam przestrzeń na inne przyjemności. Bez pośpiechu, bez napinki, zgodnie z tradycyjną starą holenderską filozofią życia: lekker (życie proste i przyjemne, w poczuciu odpowiedzialności wobec otoczenia). Czekam na kolejny wyjazd…

******************************************************************

Jeżeli lubisz mnie czytać, będzie mi miło, jeśli zechcesz wesprzeć mnie w utrzymaniu serwera, na którym umieszczam moje wpisy. Możesz to zrobić poprzez postawienie mi wirtualnej kawy. Dziękuję 🙂

W Warszawie mini maraton mamy cały rok.

Rzadko zdarzają się dni, w których nie ma milongi. Nowy rok przetasował miejsca i wydarzenia. Jedne zniknęły, inne powstały. Życie jest cyklem. Wszystko jest cyklem. Nawet jak jest raz, bo „...nic dwa razy…”. Tylko w święta nie ma milongi i żadnej praktyki. Na co dzień się tangoli, czasem w aż za wielu miejscach w jednym czasie. Ale zaraz! Ja nie o tym, tylko o tym, że sylwestry tangowe były dwa plus jeden tangowo-nietangowy.  

Ten na winylach był jedyny.

Hotel Airport Okęcie mieści się przy lotnisku. Na regularne milongi położenie jest słabe, na incydentalne – nie przeszkadza. Swego czasu chcieli, bym organizowała u nich popołudniówki w Café Czekolada, ale mieliśmy inne wzajemne oczekiwania. To w clubie Aviator na XII piętrze odbywały się milongi Aviator. Tu także odbyła się posylwestrowa popołudniówka i milonga noworoczna, obie w ramach karnetu sylwestrowego, a dla osób witających Nowy Rok gdzie indziej - dodatkowo płatne, ale o nich nie będę się rozpisywać. W skrócie: frekwencja dopisała. Na popołudniowej był słodki bufet + napoje. 

„Tylko Adrian mógł takiego sylwestra zorganizować!” 
 
Powiedział jeden z tangowych kolegów. Coś w tym jest… Bo i Duża Warszawska, i Aviator miały swoją rangę. Zrobić sylwestra w takim (drogim!) miejscu w normalnej cenie – no no… Cmokam z podziwu. Zwłaszcza że – sami to mówicie - Adrian nie ma miana przyjaciela wszystkich stworzeń na ziemi i w komunikacji bywa specyficzny. 
A jednak właśnie Jemu się udaje. 

Drużyna Adriana nie jest specjalnie liczna.

Bo nie ilość, a jakość się liczy. Dziewczyny są bardzo przyjazne i myślę, że to one ogarniają pracę u podstaw. Ale organizatorem jest Adrian (Otocki, jak ten hrabia-wynalazca z powieści Bolesława Prusa pt. „Lalka”. Adrian jest zawodowym tancerzem, dyplomowanym instruktorem tańca i tanga - tak, jest „coś” takiego!, animatorem tanga w Warszawie i Lublinie). W wystąpieniu dziękował Lubelskiemu Stowarzyszeniu Tanga Tango Paraiso. 

Przygotowania.

Byłam pod wrażeniem. Informacje były wrzucane na bieżąco. A to, że jest parking. A to, jak się odnaleźć wśród dużych stołów… O, stoły to osobny temat.
Koncepcja, jak „to” ma wyglądać, klarowała się do ostatnich dni. Najpierw w ogóle nie było przewidzianych rezerwacji, co mnie zniechęciło do udziału w imprezie. Kobieta ma torebkę, szal, na eleganckim evencie powinna mieć swoje miejsce. Nie musi na nim tkwić, ale ja uważam, że pewien porządek powinien być. I moje miejsce, z moją torebką i szalem, taki porządek mi zapewnia.  

W końcu pojawiła się koncepcja – utrzymana do końca - rezerwacji stołów ośmioosobowych, z wyznaczonym „opiekunem stołu”. Czyli trzeba się było zgłaszać ósemkami. Nie było innej opcji. Osiem – do stolika z czarnymi krzesłami. Bez rezerwacji - do krzeseł białych. Nie na odwrót! Tak mi się skojarzyło (tak, miewam dziwaczne skojarzenia, wiem  😄): „(…) czwórkami do nieba szli żołnierze z Westerplatte...”, a na sylwestrowicze na bal ósemkami. Każdy miał zapewnione miejsce siedzące.  

Dobrze to czy źle?
Wszyscy sobie poradzili, z organizatorami włącznie, chociaż na początku osoby bez rezerwacji były trochę zagubione, zwłaszcza jak przyszły/li solo. Ja bym tam system uprościła, bo wiadomo, że na każdej większej imprezie usadzenie gości jest kluczowe. 

Adrian co prawda mówił, że to nie ma być impreza zasiadana, ale sylwester to sylwester, a nie lokalna milonga. Ja bym nie sadzała stada ludzi się znających, bo oni mają siebie na co dzień. Skoro był balans (no, prawie), to można było postawić na integrację, zwłaszcza że stoły stały w dwóch częściach, co tejże nie służyło. 

Muzyka.
Najlepsza na świecie. Każdy organizator, który zaprosi duet djski Radio Tango Uno, odniesie sukces. Jak zaprosi pół duetu – też. Bez udziwnień, Klasycznie. Energetycznie. W dobrej jakości. Początkowo mechanicznie, w środku z winyli. Że im się chce! Zwłaszcza że amatorzy nie słyszą różnicy. Za to na pewno waflowanie płytami robi wrażenie nawet na muzycznych abnegatach, a Dorota w białych rękawiczkach jest sexy. Marcin – sorry Marcin – mniej 😄    

Na tę imprezę zjechało dużo ludzi, a kraju i zagranicy. Dla mnie to dziwne, bo mam ich pod ręką (organizują w środy i niektóre niedziele milongę Uno, Dorota grała na milondze w Wilanowie, obydwoje jeżdżą jako dje na maratony i festiwale w różne zakątki świata), ale wiele osób, zachwyconych puszczaną muzą, przyznało, że słyszy ich po raz pierwszy i nie wie, co to Radio Tango Uno! Kliknij TU i się dowiedz, bo obciach!  

Parkiet
Z atrakcjami. Widać, że niejedna impreza na nim hulała. Na tę ilość ludzi mógłby być większy, zwłaszcza że muzyka wyrywała od stołów. Kiedy go zdewastowaliśmy i ciutkę się rozjechał, ekipa będąca w pogotowiu szybko się z nim uporała. 

I to w sposób wyglądający dość tanecznie. Panowie się wykazali sprytem, sprawnie operowali nogami i młotkami. I całkiem dobrze wyglądali. Lepiej niż niejeden zwolennik „wolnych pląsów” nazywanych neotangiem😄   

Bufet 
Dobrze zaopatrzony. "Niech żyyyje bal..."! 

Obfity w jadło i napitki. Obsługa bardzo sprawna, ale to akurat mnie nie dziwi, bo ten hotel słynie z dobrej kuchni i serwisu. 

Duży atut: brak hocków-klocków.   
Wiele imprez sili się na jakiś program artystyczny nie wiadomo po co. Widziałam imprezy z różnymi przeszkadzaczami, złymi pokazami, koncertem muzyki tangowej słabej do tańczenia. To dodatkowy koszt, często naprawdę zbędny. Tu tego na szczęście nie było. 

Za to uroczym akcentem były noworocznie składane życzenia, radośnie i naprawdę miło. 

Trwało to długo, bo też dwie części sali się przemieszczały i wreszcie przemieszały.   
Ten rok będzie dla tangueros szczęśliwy, już Mirek o to zadbał, odpowiednio traktując kieliszek… 

Podsumowanie
Sylwester bardzo udany. Najmocniejsze punkty: muzyka i bufet. 
Gratuluję Adrianowi i dziewczynom!