Warszawskie historie – koniec roku 2021

Przedgwiazdkowe zawirowanie.

Czasy takie, że ludziom odbija bardziej niż kiedykolwiek. Niektórzy zachowują się, jakby pierwsza gwiazdka już pierdyknęła ich w głowę. Ego jak meteoryt rzuca się w odmęt szaleństwa… Inni to widzą, po kątach się śmieją, ale na niewłaściwe zachowanie szaleńca nie reagują.

Prosperity.

Kiedy lokal lub cykliczne wydarzenie jest na fali, gospodarz myśli, że będzie tak zawsze; że jak walą drzwiami i oknami, to zadowolenie poszczególnych osób nie ma znaczenia; że jak już taka Kossak pomogła zaistnieć na gościnnych występach tu i tam, to teraz nie jest potrzebna i może odejść.

Kossak się nie pcha, gdzie jej nie chcą (dalsza część wpisu nie ma związku z tą częścią. No!).

A imprezy są różnego typu i na nich gospodarze mają różną odpowiedzialność. Inną na lokalnej milondze, inną na fieście, jeszcze inną na festiwalu czy maratonie – ale to inny temat.

Gdzie zostawiasz tangowe pieniądze?

Ja w różnych miejscach. W Warszawie w niewielu – z różnych powodów. Wymienię dwa: mili gospodarze mają słabe miejsce; fantastyczne miejsca mają słabych gospodarzy. Słabych, czyli olewających, nie doceniających obecności gości, humorzastych, leniwych, zadufanych, niegrzecznych. Ostatnie wydarzenia z warszawskiego podwórka wbiły mi szczękę w podłogę i nadal ją próbuję zebrać.

Taki „bątą”, jakie towarzystwo.

Będzie z grubej rury.

Miała być „ronda de maestros” dla wszystkich, nawet dla tych, co za nauczanie się biorą nie mając o nim pojęcia. Bo jak święto, to święto. A tu bach! Persony kształtujące polskie środowisko tanga, czyli doświadczeni tangueros i maestros, w dniu wspólnego święta NIE ZROBIŁY NIC, kiedy jedna z ważniejszych osób dla polskiego tanga socjalnego została ze świętowania wykluczona słowami: „Nie, folkloru dzisiaj nie świętujemy”.

Jak ja bym się czuła?

Gdybym wtedy tam stała, czułabym się jak pacynka wyciągnięta na środek przez nieudolnego pana przedszkolanka do krakowiaka. I kiedy mój kolega – lepszy w uczeniu tanga od niejednej z innych pacynekzostałby odprawiony do kąta, wiem, że poszłabym tam razem z nim – z adekwatnym komentarzem. Ale inne pacynki ochoczo czekały na zapodanie krakowiaka.

Jak bym się czuła wśród publiczności?

Skąpej, ale jednak, która śmiała się jak głupi do sera w całkiem nieadekwatnym momencie, zamiast zareagować i wykrzyczeć, że właśnie z kolegą z kąta należy świętować tango, bo jest w tym świetny. Dla mnie: jeden z najlepszych. Bardzo serdeczny, socjalny, uczynny. Nie gwiazdorzy. Z chęcią (!) tańczy na milongach i to jak… A jak uczy! Bardzo lubię tańczyć z jego uczniami.

Gdybym była pacynką, byłoby mi wstyd.

Że jak ten baran w stadzie łaziłam po zagrodzie, do której w uniesieniu poczucia swojej samozajebistości zagonił mnie wilk w skórze pasterza.

Byliśmy w takim szoku całością atmosfery, sposobem wywoływania nas, formułą przemówienia, że zbaranieliśmy i po prostu nie byliśmy w stanie zareagować” – powiedziała jedna z pacynek.

Ok, przyjmuję. Człowiek zszokowany może doznać zamrożenia myślenia i czucia.

A wyciągniecie wnioski?

Podsumowanie.

Piszę Wam o różnych tangowych historiach. To moje odczucia i przemyślenia. I najnowsza myśl: nie nadaję się na kronikarkę. Czasem jest tak, że jestem zaproszona na imprezę, której nie mogę pochwalić. Z różnych powodów. Np. widzę pokaz, w którym jedynym plusem jest to, że w parze widać czułość. Ja uwielbiam, ale to trochę za mała zachęta, żeby ludzie kolejny raz wydali pieniądze i żebym ja to opisała jako walor, bo w pokazie chodzi o coś więcej. Postanowiłam nie krytykować organizacyjnych błędów, bo każda organizacja to duży wysiłek. „User” nie jest w stanie sobie wyobrazić, jaki (dlatego czasem daje rady z d..y heh). Ale zachowanie gospodarza jest kluczowe.

Więc co?

Z beznadziejnym wieczorem tamtej milongi – pewnie już nic. Pacynki pójdą spać. Może pomyślą nad warszawskim fajnym miejscem, gdzie będzie polski social. W Warszawie tego brakuje: miejsca milongi, gdzie nie będzie po argentyńsku, tylko po tak polsku, jak Polacy chcą wierzyć: gościnnie, serdecznie, cieplutko… Ale z pazurem…

 

Autor: Ania TangoTeAmo

Tango to moja pasja. Podróżuję, by tańczyć. Opisuję tangowe imprezy i obyczaje. Piszę książki, w których zawsze obecne jest tango.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *