Kolejny Beskid za nami.
Odbył się w Ustroniu, w Miejskim Domu Kultury Prażakówka. Lubimy, ale nie oszukujmy się: wzdychamy do czasów, kiedy wszyscy (no, prawie) mieszkaliśmy w jednym maratonowym hotelu i w nocy z soboty na niedzielę dokazywaliśmy na pijama party…
Może wrócimy do normalności, ale póki co warto sobie radzić w takich warunkach, jakie mamy.
Organizatorzy.
Bielskie środowisko tanga znane jest z gościnności i dobrego poziomu tanga. Ale co tu się dziwić, że umieją, skoro zapraszają świetnych nauczycieli i korzystają zarówno z lekcji grupowych, jak i privów. Nie jest tajemnicą, że lubię jeździć na ich imprezy. Ania Pietruszewska znana jest z otwartości serca, życzliwości i serdeczności. Lechosław Hojnacki to najbardziej elegancki tanguero, który swoją kulturą osobistą i sympatią do uczestników sprawia, że dobrze się czujemy i bawimy. Wolontariusze są także super. W ogóle to ważne, by organizatorzy byli pełni dobrej energii, brali udział w tym, co organizują, zamiast chodzić z kijem w…kręgosłupie.
Tangowy klub sportowy.
Wszystko się działo zgodnie z literą prawa: taneczne kluby sportowe mogły funkcjonować. A maraton to w końcu nie jakaś tam popierdółka, tylko sport, do tego często ekstremalny. Na wyjazdy piszą się sportowcy zaprawieni w tangowym boju i nie ma, że boli. Sport to sport.
Pre party.
Kiedy tylko mogę, przyjeżdżam już w czwartek. Tym razem też tak było. W ramach przedmaratonowej rozgrzewki ten czas napełnili swoją energią ludzie, którzy przyjechali na ten jeden wieczór. Muzyka niosła, roztańczyliśmy się, by czerpać z maratonu pełnymi garściami.
Balans idealny.
Jak pisałam przy innej okazji: balans NIE gwarantuje, że wszyscy będą tańczyć – z różnych względów. Ale ważne, żeby był, także z powodów, powiedzmy, estetycznych: nietańczące panie siedzą, nietańczący panowie spacerują (najczęściej poza salą), więc jeśli jest znacząca przewaga kobiet, ma się wrażenie babińca (często złudne). Tu go nie było. Połowa uczestników była zza granicy (zwłaszcza Włosi obrodzili, bo u nich tangowa posucha). Wielu osób spotykanych co roku tym razem nie było. Ilość uczestników sportowych zmagań była adekwatna do areny, czyli sala wypełniona, ale nie pękała w szwach.
Muzyka.
Organizatorzy zadbali o różnorodność dj-ów. Warto pamiętać, że przez pandemię ceny niestety wzrosły (dlatego nie było hotelu), także tangowych usług. Ma to wpływ na cenę imprezy. Tych w Polsce trochę się dzieje. Patrzę na proponowany skład maestros i dj-ów. Może za długo w tym tangu jestem, może by je rzucić..? Bo czasem za dużo widzę. I wersje oszczędnościowe też. Niestety, prawda jest taka, że nie każdy, kto się bierze za djowanie, umie to robić. A ten, kto umie, za miskę ryżu nie zagra.
Bardzo fajną opcją była milonga śniadaniowa, która zaczynała się w południe. To dobra godzina, jeśli noclegi są poza obiektem. Ania Pietruszewska jest znana ze swoich śniadaniowych setów, więc sala była zapełniona.
Popołudnia także cieszyły się powodzeniem, a na treningach głównych byli prawie wszyscy. Prawie, bo jak to na takich imprezach: czasem kwestie towarzysko-regeneracyjne biorą górę i trudno dotrzeć. Mnie trudno przed godziną 17.00., wolę późniejsze treningi. Chyba że śniadaniówka jest tam, gdzie śniadanie – wtedy mi się zdarza tańcnąć w stroju, powiedzmy, nietangowym… Foty nie będzie 🙂
Mokate.
Fota niewyraźna. Zrobiłam swoją, ale gdzieś mi w telefonie przepadła (zdjęcia na imprezach to osobny temat).
Do brzegu: w ciągu całego maratonu częstowano nas trzema rodzajami pysznej (naprawdę!) kawy, robionej na różne sposoby (ekspres dawał radę). Serwował ją młody chłopak, który umiał o każdym rodzaju ciekawie opowiedzieć (fota z nim mi przepadła).
Mokate kojarzyło mi się z jakimiś produktami kawopodobnymi. Zmieniłam zdanie. Różne rodzaje herbat dopełniły całości, kubki smakowe były „kontentne”. Dla piwoszy była dodatkowa gratka: piwo z miejscowego browaru. Ja pijam zwykle na plaży i czasem do obiadu, ale służby operacyjne doniosły, że jakość smakowa była pierwsza klasa.
Reszta.
Jak to na takich imprezach, były obecne i ubrania tangowe, i buty. Nie było koncertów i innych tańców (na szczęście. Nie jestem zwolenniczką przeszkadzaczy na maratonach. Co innego festiwale. Ale o tym napiszę osobno, a także o robieniu imprezy na imprezie, czyli o zamkniętym kręgu „wtajemniczonych”). Były oświadczyny. Przyjęte. I osobista opowieść „pana młodego in spe”.
Co dalej?
Grono bywalców Beskidu się poszerzyło. Lato także należy do Pietruszki!
2-9.07. odbędzie się kolejne Tango pod Żaglami (Anna mnie namawia… Myślisz, że mam jechać i robić za syrenkę..?), a 26-28.08. będzie Open Air Tango Festival, mam nadzieję, że ze spektaklem w amfiteatrze, jak w ubiegłe lato…
